Omdat het meer dan ooit belangrijk is om voor jezelf te zorgen. Zeker tijdens de vervelendste week van de maand.
Categorie: Loedermoeders en pauperpapa’s
-
Vandaag een receptje voor de échte loedermoeders en pauperpapa’s; dronken gummybeertjes. Ik kan alleen maar meegeven dat vodka een goede keuze is. Oh, en dat elk kleurtje anders smaakt. Schol? Smakelijk? Een beetje van allebei, zegt.
-
Ik vond onderstaande prentjes op Pinterest en mijn maag trok een beetje samen. Is dit echt nog hoe we het zien jongens? Ik mag echt hopen van niet. Ik prijs me gelukkig met een partner die mee de was doet, die mee boe-boe’s wegtovert met een zoen en die eerlijk gezegd vaker opstaat dan ik s nachts. Ik hoop dat dat toch echt het nieuwe normaal mag zijn. Dat papa’s evenwaardige ouders zijn. In één beeld samengevat? Kijk maar onderaan.
Het het wél moet:
-
Een vraag die een grote lading dekt. Want de default parent zijn heeft zo zijn consequenties. Je bent de eerste de kleine armpjes rond zich voelt, maar ook de eerste wiens haren uitgetrokken wordt. Je bent de eerste die de schattige, nieuwe outfit ziet, maar ook de eerste die diezelfde met kak besmeurde outfit gaat uitspoelen.
Wie de default parent wordt, is vaak geen bewuste keuze. De een is vaker thuis op momenten dat de kinderen wat nodig hebben, de ander is met andere (ook broodnodige) dingen bezig. Voel je dus niet schuldig als jij wel of niet net die ene ouder bent. Ieder heeft zijn rol te vervullen, willen of niet.
Ik wou nog meer tekst en uitleg geven, maar ga het internet zijn ding laten doen; ik schotel je graag enkele prentjes voor die soms een spiegel, soms een troost kunnen zijn.
-
Deze kleuterjuf heeft een wel heel lollige manier bedacht om kinderen hun billen te leren vegen. Maar wie weet werkt het wel? Laat het me vooral weten. Filmpjes zijn ook altijd welkom.
-
Onlangs las ik het gatenkaasmodel voor zelfzorg en, ik moet zeggen, dit opende me wel de ogen. Zelfzorg is zo belangrijk, maar soms voelt het compleet onmogelijk om temidden van de ratrace tijd te maken voor grootste gebaren als een dagje sauna. Het hoeft echter niet altijd zo groots te zijn. Je kan laagjes leggen, laagjes van gatenkaas. Elk laagje op zich gaat je niet redden, maar leg alle plakjes op mekaar en je hebt best een stevige basis.
Wat is jouw favoriete momentje zelfzorg?
-
Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik een app op mijn telefoon staan die me wekelijks vertelde hoe groot mijn baby was. Ik kon dan kiezen om dit te vergelijken met dieren, fruit of snoepgoed. Elke maandag was dit de highlight van mijn dag. Dat de papa van mijn baby iets minder extatisch was bij het horen van de vergelijking van de week, vond ik niet zo erg. Onlangs kwam ik echter tegen wat ik toen niet wist dat ik nodig had; een week na week chart met de grootte van je baby vergeleken met … auto onderdelen! Mogelijks cliché, mogelijks dé manier om de pauperpapa’s mee on board de krijgen.
-
‘Ja, het zal sowieso een keizersnede worden.’ Met die woorden sloeg de gynaecoloog mijn dromen en verwachtingen aan diggelen. Mijn eerste zoon kwam natuurlijk ter wereld en hoewel dat uiteraard geen pretje was, was het wel een wonderlijke ervaring. Ik was dan ook vastbesloten dat nog een keer te doen toen ik opnieuw zwanger werd. Meer nog, ik ging er dit keer mét ervaring naartoe leven en het ging dus helemaal fantastisch worden, dacht ik.
Dat was echter zonder mijn lieve lijf gerekend. Bij zwangerschap twee liep er namelijk heel wat mis. Zo was mijn placenta in twee gescheurd en waren de twee stukken verbonden met een bloedvat dat steeds weer voor bloedingen zorgen. Dit baarde de specialist zo’n zorgen dat ik een absoluut verbod kreeg op een natuurlijke bevalling. Man, wat heb ik het daar moeilijk mee gehad.
Ik had het gevoel dat mijn lichaam me in de steek liet. Dat ik niet mocht doen waar een vrouwenlijf voor gebouwd is. Dat ik mijn zoon nog voor zijn geboorte al niet kon helpen. En ik was bang, doodsbang. Ik ben enorm bang voor naalden. Bij de keizersnede kreeg ik twee infusen. Ik had namelijk ook zwangerschapsdiabetes en ze hadden een extra infuus nodig om daarop in te spelen. En dan kwam de epidurale … Bij de geboorte van Seppe had ik in alle pijn ook om een epidurale gevraagd, maar toen was ik zo murw van de weeën dat ik mijn naaldenfobie even vergeten was. Deze epidurale ging bij volle verstand gezet worden.
Ik had het grote geluk dat mijn partner me perfect kent en exact die dingen deed die ik toen nodig had. Hij zette mijn powermuziek op en sprak me moed in. Ondertussen kwam een heel lieve verpleegster mij ‘in positie’ houden. Voor mij voelde het als een stevige knuffel, terwijl ze me eigenlijk in de gebolde houding vast hield. Ook tijdens de keizersnede zelf bleek mijn partner me perfect te kennen. Op een bepaald moment rook ik iets verbrand. Denkende aan bijwerkingen van de anesthesie meldde ik dit luidop waarop mijn man zonder verpinken zei: ‘ja, dat is verbrand plastic. Geen zorgen.’ Mijn verwarde hoofd nam dit zonder vragen aan. Pas uren later, op de kamer, vroeg ik hem waarom ik verbrand plastic zou geroken hebben. Wat bleek? Het waren mijn vetlagen die ze aan het doorbranden waren. Ik dank tot op heden alle Goden dat mijn man toen voor een leugentje om bestwil koos.
Een week voor mijn keizersnede was de anesthesist de procedure komen uitleggen. Ze verzekerde me dat ik geen pijn zou hebben, maar dat ik wel beweging zou voelen. Ze vergeleek het met een rugzak die je op je buik draagt terwijl iemand daarin aan het rommelen is. Ik ben blij dat ze me hiervoor gewaarschuwd had, maar vond het wel een understatement. Tijdens de operatie werd ik van links naar rechts geslingerd op de tafel. Mijn blik vastgeklikt in mijn man zijn brilglazen en een goed muziekje bleken de manier om rustig te blijven.
En toen was hij er plots, mijn baby. Wat ging dat snel! Nog geen kwartier na de eerste incisie keek ik door het ruitje al naar dat nieuwe wezentje. Het tweede deel van de operatie duurde veel langer. Dit stuk moest ik helaas ook alleen doen. Het ging niet goed met baby dus stuurde ik mijn partner mee met onze baby. Ik kon het wel alleen.
Na wat een eeuwigheid leek was het achter de rug. De verpleegkundigen tilden me op een ander bed en daar volgende een klein hilarisch momentje. Ik wreef tijdens de handeling even in mijn ogen en toen ik ze terug open deed, bleken mijn knieën zich op 1 cm van mijn gezicht te bevinden. Ik had dit totaal niet gevoeld en schrok enorm. Een epidurale bij een keizersnede is dus écht wel straffer dan die bij een standaard bevalling.
Ondertussen is mijn keizersnede 15 maanden geleden, het litteken is nog amper zichtbaar en het besef begint te komen: ik heb niet gefaald. Dit was wat mijn lichaam nodig had om mijn baby veilig ter wereld te brengen.
-
Bin Tsutsumi. Nee, geen zorgen, we gaan geen demonen oproepen of zo. Bin Tsutsumi is de Japanse manier om flessen in te pakken. Want geef toe, een flesje wijn cadeau geven mét verpakking is niet altijd even makkelijk. Met het eenvoudige stappenplan hieronder wordt het echter kinderspel. Het enige dat je nodig hebt, is een stukje stof of een oude sjaal.
-
Als je net als ik absoluut geen techneut bent, zal je volgende situatie heel herkenbaar vinden. Ik had een tijd geleden de bak met kabels boven gehaald om deze uit te sorteren. Ik heb ongeveer wel een zicht op welke kabel waar juist in moet, maar de namen van die ondingen zijn me volledig ontgaan. Toen ik dus vroeg aan mijn vriend of we de ‘dingetjes met drie pinnetjes’ of de ‘platte frulletjes’ moesten bijhouden, ging hij absoluut strijk van het lachen. Indien niet voor jou, is hier dan voor mezelf een opsomming mét naam van die kabels.
Mamakkelijk 